Onze steden zijn niets meer dan permanente campings. Onze huizen zijn tenten met de vale kleur van steen, wapperend en scheurend in de wind van de tijd. Onze huizen met facadezeilen opgespannen als een trompe l’oeil van door de wind verscheurde begeerte rond slaapkamer en wc. Tijdsnomaden zijn we gebleven. Lookalike bakstenen betalen we per levensuur. Ooit zal onze opgestapelde huistijdconstructie de diepgegroefde en terminale rimpels vertonen van door niet geleefd leven afgestorven huid.